Πηγαίναμε μαζί σε κάποια παραλία..πιο πριν μας είχε πιάσει μια δυνατή βροχή και λίγο νωρίτερα προσπάθησες να με αποφύγεις στο δρόμο και όταν σε πλησίασα βούρκωσες...εκείνη την ώρα σκέφτηκα τη Νίτσα,ότι για εκείνη δακρύζεις. Δε ξέρω καν αν είναι ακόμα μαζί μας. Μπήκε αρχικά και ο μπαμπάς στο αυτοκίνητο,σας άφησα για λίγο μόνους,όταν επέστρεψα πρότεινες τη βόλτα στην παραλία,οι δυο μας. Και είναι η πρώτη φορά που η έκφρασή σου μετά από τρία, τέσσερα χρόνια,ούτε που θυμάμαι πια, ήταν γλυκιά,ήσουν ήρεμος. Μάρτιος του 2001 μόνο αυτό είναι αλήθεια στη ψυχή μου. Μόνο σ' αυτό τον Μάρτιο άνθησε, όλα όσα ήρθαν αργότερα δεν τα γνωρίσα,δεν αναγνωρίζω εμένα μέσα σ' αυτά,δεν υπάρχω πουθενά, είμαι όμως τόσο σίγουρη για εκείνο το Μάρτιο. Και όλα αυτά ξεκίνησα να σου τα λέω από μια βροχή και μια δικιά μας βόλτα στην παραλία. Ναι ξέρω πως είναι όνειρο. Μάθε πως ήταν πιο ζωντανά από την ζωή πιο αληθινή από την αλήθεια .
Αγκνες Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου