Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Η σκέψη δεν υπάρχει πια

Η μη σκέψη έγινε δεύτερη φύση μας. Η αναμασώμενη τροφή ο καθημερινός καθρέφτης μας. Κοιμόμαστε με ανοιχτά μάτια και αφήνουμε τους λίγους να σφηρηλατούν το μέλλον μας. Άβουλη ασθένεια κατάντησε η ζωή μας, μια νεκρική σιγή στις ψυχές και στα όνειρα. Μας ταΐζουν σκουπίδια, γεμίσαμε το σπίτι μας τηλεοπτικά απόβλητα και τα κεφάλια μας φούσκες. Μαριονέτες τους γίναμε και ούτε που έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο. Αποφασίζουν και διατάζουν. Σήμερα λέγεται κρίση αύριο θα την πουν απ ανάγκη δουλεία μεθαύριο θα σου κλέψουν τον ήλιο και συ τι κάνεις; Γεμίζεις τη ζωή σου με απνευστα αντικείμενα με άχρηστες τάσεις με επιδερμικές αισθήσεις. Οι λίγοι κυβερνούν πάνω στο δίσκο των φόβων μας και πάνω στο σπαθί του εγωισμού μας. Αν ήξερες πόση δύναμη κουβαλάς θα ήξερες και πως να την χρησιμοποιήσεις τώρα επί πινακίου φακής εμπορεύονται την  ζωή σου. Αδυμονούν να μας βλέπουν να τσακωνόμαστε για τις διαφορές που είναι δικές τους εφευρέσεις. Ο καθρέφτης σου άφωνος σε κοιτάει, καμία κατάνυξη στη σκέψη καθόλου βούτυρο στην παρατήρηση, στην προσοχή, στο στοχασμό. Μια μαριονέτα είσαι, ένας αριθμός στις τράπεζες τους. Μα αν ήξερες, αν ήξερες πόσες δυνατότητες έχεις θα ξεκινούσες σήμερα κιόλας να κάνεις την επανάσταση σου σκέψη.

~Φαίη Σουρή~

Σήμανε η ώρα

Φύση μου αδύνατη
βιαστικό πουλί του νότου
πως να απαλλαγώ από τα χώματα
ενός κατώτερου ανθρώπου

πως να αφουγκραστώ
τα τόσο ωραία λόγια
που τα ψιθυρίζει η σιωπή
και παρακινούν τα πόδια

γέννημα μου ηρωικό
αγνός χρυσός διαμάντι
ψάχνω εκτός,
μα εδώ μόνο υπάρχεις

φύση μου ξεδιάντροπη
η ύλη σε γοητεύει
μα τα βράδιά όλο κλαις
γιατί αυτό που βλέπεις σε απογοητεύει

πελώριο ανάστημα
χωμένο σε μικρό σώμα
για πόσο θα ψέλνεις
της σιγής το ποίημα

θέργιευε πνεύμα μου
να σπάσουν οι αλυσίδες
να έχει η φύση μας
μικρές μικρές ελπίδες

να μάθεις να ζεις
σήμανε η ώρα
άκου τις καμπάνες
σήκω και προχώρα

~Φαίη Σουρή~

Εγωισμό

Έχω ένα κρυμμένο αγκάθι
βαθιά μες στην καρδιά
που μου υπαγορεύει
τι να κάνω μυστικά

Έχω ένα μαχαίρι που κόβει
κάθε ωραία στιγμή
και με εξαναγκάζει
να μην προχωράω στη ζωή

Έχω μια πληγή
που όλο με πονάει
και αιμοραγεί μόνον
όταν η ψυχή γελάει

Έχω κάτι εδώ
που και συ το έχεις
εγωισμός είναι αυτός
και όλους και όλα τα καταστρέφει

~Φαίη Σουρή~

Βια-σύνη

Βλέπουμε τη βία στις μέρες μας να κυριαρχεί στους πολέμους, στις κοινωνίες, στις οικογένειες, στα σχολεία, παντού. Συνέχεια καταδικάζουμε τούτες τις μορφές βίας μα κανείς δεν μιλάει για την καθημερινή βία που συντελείται μέσα μας, τη βιασύνη. Γιατί βιάζεσαι τόσο; Τι θες να προλάβεις; Ξέρεις πως εκεί που θες να πας απολαμβάνεις το στόχο σου μα όχι τη διαδρομή. Ξέρεις ότι η μισή ζωή σου χάνεται επειδή δεν έχεις χρόνο να προσφέρεις στα απλά καθημερινά πράγματα χρόνο. Ξέρεις ότι τα μηχανικά πράγματα καταστρέφουν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία την τέχνη. Ξέρεις ότι το πιο σημαντικό που έχεις είναι  η σκέψη σου, που φτωχαίνει όσο δεν έχει χρόνο να την εξάσκησεις. Αλλά μάλλον δεν ξέρεις πόση δύναμη σου δίνει η γαλήνη η ηρεμία ο στοχασμός η ίδια σου η ψυχή για αυτό και βιάζεσαι...

~Φαίη Σουρή~

Όλα όσο δεν θα σου πουν

Θα σου μιλήσουν για την αξία της ευτυχίας δε θα σου πουν όμως ότι η κατάκτηση της έχει επέλθει από άτομα που ξεπέρασαν πολλές δυσκολίες. Θα σου διδάξουν  την αποφυγή του πόνου δεν θα μάθεις όμως ότι ο πόνος υπήρξε και υπάρχει γιατί είναι φορέας μάθησης. Ότι ο πόνος δεν αποφεύγεται αλλά μπορεί να γίνει από τιμωρία σε γνώση. Θα σου πουν τρέχα, δεν θα σου πουν ότι το σήκω είναι σημαντικότερο. Θα σου πουν γέλα μα θα ξεχάσουν να αναφέρουν ότι το οι πιο γελαστοί άνθρωποι έκλαιγαν προτού αντιληφθούν την ομορφιά που έχουν τα απλά πράγματα. Ούτε θα σου πουν ότι  ο ήχος του γέλιου τους είναι ένα αγκαθάκι που βγήκε πριν καιρό από τις καρδιές τους. Θα σου πουν κάνε όνειρα και ήλπιζε να γίνουν αληθινά μα δεν θα σου πουν πόσος κόπος, υπομονή και πίστη χτίζεται για να χτιστεί η σκάλα που θα σε οδηγήσει σ' αύτα. Θα μιλούν στο όνομα της αγάπη για σχέσεις εφήμερες, φιλίες ζηλόφθονες και φρόυδα συναισθήματα μα κανείς δεν θα μιλήσει για την αγάπη του εαυτού που είναι ο πυρήνας για να αγαπήσεις ανθρώπους, ζώα, φυτά, σύμπαν.  Θα σου μιλήσουν για το συμφέρον, για πλούτο, άνεση, φήμη μα πουθενά δε θα ακούσεις για αρετές, για ανιδιοτελή κίνητρα για αυτοπραγμάτωση. Θα σου δείξουν την εύκολη οδό μα  δεν θα σου πουν κοίτα τους βράχους, τον γκρεμό, τον καταραχτη. Ότι δεν θα σου πουν , είναι γιατί ποτέ δεν τα έμαθαν ή δεν θέλησαν να τα γνωρίσουν. Εσύ να βγεις εκεί έξω να τους τα πεις...Εσύ!

~Φαίη Σουρή~

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Η γέννηση

Σε άλλους εγκυμονεί η σάρκα σε άλλους εγκυμονεί το πνεύμα.  Η γέννηση είναι η μόνη λύτρωση απέναντι στο θάνατο, το μόνο αντίδοτο στη λησμονιά. Η αιωνιότητα φαντάζει βουνό, μόνο οι θεοί κατοικούν εκεί, μα για κάποιους ημίθεους η μοίρα είχε άλλα πλέξει. Το όνομα χαράζεται με σπαθί πάνω στο σώμα, με αίμα πάνω στην καρδιά, η ενάρετη πορεία φαντάζει γεμάτη λαιστρυγόνες και κύκλωπες. Μόνο  αν γίνεις ημίθεος ξεγλυστράς από την οργή των θεών που επενηλημμένα αρνούνται να τριγυρνάς στα λημέρια τους. Χρειάζεται συγκίνηση και κίνηση θαρραλέα, από αυτή που μόνο η ψυχή σου έχει, να ποτίσει τους φόβους σου κρασί και έτσι κουρασμένοι και μεθυσμένοι να κουρνιάσουν απ' έξω από σένα. Χρειάζεται να γυαλίσεις την ασπίδα σου πολλές φορές και ύστερα να επιτρέψεις να δεις το είδωλό σου στις παρυφές της λίμνης δίχως να σε θάμπωσει η σάρκα, δίχως να παραδοθείς στην ύλη, στην αγάπη για καλοπέραση και ανέσεις. Οι ημίθεοι ξέρουν πως είναι ένα τίποτα που γεννάει τα πάντα, ένα μυρμήγκι που δουλεύει αδιάκοπα, μια τόση δα μέλισσα με τεράστια όμως σημασία ύπαρξης. Όχι την οργή των θεών δεν τη φοβούνται, άλλο πράγμα τρέμουν, μην τύχει και ήσαν ικανοί να γίνουν ημίθεοι και η καθημερινότητα τους κάρφωσε στον καναπέ του σπιτιού τους.

~Φαίη Σουρή~

Ζω

Πίστευα πως θα γινόμουν κάτι σπουδαίο. Πιστεύω πως είμαι κάτι σπουδαίο. Ήθελα να ξεχωρίζω. Είμαι ξεχωριστή. Ένιωθα να με πνίγει η ομοιότητα. Διαφέρω. Νόμιζα πως ευτυχία είναι η δόξα και το χρήμα. Ξέρω πως ευτυχία είναι η γνώση του εαυτού και η αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους. Ήλπιζα να γίνω διάσημη. Ελπίζω να βρω την αλήθεια και να την προσφέρω. Ήμουν εγωίστρια. Είμαι λιγότερο εγωίστρια. Θα είμαι χωρίς εγωισμό. Ζούσα σε μια ψευδαίσθηση της ζωής. Ζω.

~Φαίη Σουρή~

Η γη είναι το σπίτι μας

Στάσου για μια στιγμή και σκέψου πόσο κακό κάνουμε στο περιβάλλον, στη φύση, στα δάση, στα ζώα, στη γη μας και αναλογίσου το μέγεθος της καταστροφής που διαπράττουμε. Ξέρεις πού μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η αλόγιστη χρήση και όμως συνεχίζεις όταν όμως έρθει η πλημμύρα, ο σεισμός η καταστροφή θα τρέξεις σύγκορμος να μαζέψεις ότι δεν έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Αργά... μην προσπαθείς να σώσεις το αργά, κάνε νωρίς το πρώτο βήμα, σεβασμού του πλανήτη που σε φιλοξενεί και δράσε σωστά και υπεύθυνα.  Η γη είναι το σπίτι μας!

~Φαίη Σουρή~

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Στο τηλέφωνο

Στο τηλέφωνο ανήσυχη
είναι η φωνή σου
και σχίζεται η καρδιά μου
που δεν είμαι τώρα μαζί σου

να δώσω μια
το μαύρο σύννεφο να φύγει
και η ευτυχία
σαν ουράνιο τόξο να ανατείλει

Είναι που τόσο σ' αγαπώ
και νιώθω απελπισία
σαν πονάς εσύ
αισθάνομαι και γω τη δυστυχία

Και οι δύο μαζί
με χέρι ενωμένο
στα προβλήματα και στις γιορτές
θα το χουμε δεμένο

και οι δύο μαζί
με ήλιο ή αέρα
θα σε κρατώ σφιχτά
στο τέλος της μέρας

και οι δύο μαζί
σαν σώμα ένα
η αγάπη που χω εδώ
είναι μόνο για σένα

~Φαίη Σουρή~

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Ο πλάστης με την εξάσκηση βελτιώνεται

Οι ωραίες στιγμές τελικά θέλουν μαγιά και ζύμωμα για να ευδοκιμήσουν. Θέλει να πλάθεις τον εαυτό σου με υπομονή και επιμονή, με παρατηρητικότητα και πίστη πως το ψωμί που θα βγει από μια τέτοια προσπάθεια θα είναι γλυκό και θα γεμίσει κάθε κενό στην καρδιά σου. Το ψωμί που κρατάς στα χέρια σου προέρχεται από το δικό σου ζύμωμα. Εσύ το έφτιαξες, τώρα αν  η γεύση του δε σ' αρέσει σημαίνει πως δεν κόπιασες αρκετά. Δεν πυροδότησες τις παρυφές του εγκεφάλου σου, δεν έστυψες τους χυμούς των εσπεριδοειδών και έγινες άξιος μόνος ετούτης της ζύμης. Μα μην ανησυχείς ο πλάστης με την εξάσκηση βελτιώνεται. Εξασκήσου για να γίνει το ψωμί σου αληθινά ωραίες στιγμές.

~Φαίη Σουρή~

Αγαπά τον εαυτό σου γιατί μόνον αυτόν έχεις

Σταμάτα να κάνεις κακό στον εαυτό σου, Αγάπησέ τον, φρόντισε τον, επέτρεψέ του να αλλάξει και να γίνει η εκδοχή που επιθυμεί. Ανακάλυψε τις σκέψεις που κυβερνούν τη μέρα σου και μην επιτρέψεις στο φόβο να είναι ο βασιλιάς του νου σου, όπου υπάρχει φόβος γκρέμιζε τοίχους και χτίσε πολυκατοικίες αγάπης. Μην αφήνεις το νου να σε δυσχεραίνει καν' τον σιγά σιγά σύμμαχο σου. Ηγήσου των σκέψεων σου, γιατί αυτό που σκέφτεσαι θα γίνεις. Πολέμα το μίσος, το θυμό, την αγένεια που ξεπετιούνται εύκολα και ντύσε την μέρα σου με Αγάπη, αλληλεγγύη και ευγένεια. Η χαρά γεννιέται μέσα από αυτές τις μικρές καθημερινές μάχες με Σένα. Αγαπά τον εαυτό σου γιατί μόνον αυτόν έχεις!

~Φαίη Σουρή~

Το παρόν το καθορίζω μόνος μου

Μερικές φορές πρέπει να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να πούμε δυνατά : έχω στόχους και δε θα αφήσω την ζωή μου να κριθεί απο το παρελθόν μου αλλά απο το παρόν που καθορίζω μόνος μου

~Ρομαντικός ιππότης~

Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017

Ημίθεοι

Σε άλλους εγκυμονεί η σάρκα σε άλλους εγκυμονεί το πνεύμα.  Η γέννηση είναι η μόνη λύτρωση απέναντι στο θάνατο, το μόνο αντίδοτο στη λησμονιά. Η αιωνιότητα φαντάζει βουνό, μόνο οι θεοί κατοικούν εκεί, μα για κάποιους ημίθεους η μοίρα είχε άλλα πλέξει. Το όνομα χαράζεται με σπαθί πάνω στο σώμα, με αίμα πάνω στην καρδιά, η ενάρετη πορεία φαντάζει γεμάτη λαιστρυγόνες και κύκλωπες. Μόνο  αν γίνεις ημίθεος ξεγλυστράς από την οργή των θεών που επενηλημμένα αρνούνται να τριγυρνάς στα λημέρια τους. Χρειάζεται συγκίνηση και κίνηση θαρραλέα, από αυτή που μόνο η ψυχή σου έχει, να ποτίσει τους φόβους σου κρασί και έτσι κουρασμένοι και μεθυσμένοι να κουρνιάσουν απ' έξω από σένα. Χρειάζεται να γυαλίσεις την ασπίδα σου πολλές φορές και ύστερα να επιτρέψεις να δεις το είδωλό σου στις παρυφές της λίμνης δίχως να σε θάμπωσει η σάρκα, δίχως να παραδοθείς στην ύλη, στην αγάπη για καλοπέραση και ανέσεις. Οι ημίθεοι ξέρουν πως είναι ένα τίποτα που γεννάει τα πάντα, ένα μυρμήγκι που δουλεύει αδιάκοπα, μια τόση δα μέλισσα με τεράστια όμως σημασία ύπαρξης. Όχι την οργή των θεών δεν τη φοβούνται, άλλο πράγμα τρέμουν, μην τύχει και ήσαν ικανοί να γίνουν ημίθεοι και η καθημερινότητα τους κάρφωσε στον καναπέ του σπιτιού τους.

~Φαίη Σουρή~