Κατασαρκα στον έρωτα

Λίγες ήταν οι στιγμές μας μα πολύ το ονείρεμα. Χαλκευα στις πιο βαθιές μου επιθυμίες αγάπη για σένα. Και σε φιλούσα και σ' αγκάλιαζα με τη σκέψη και την καρδιά. 

Πουλιά είναι τα λόγια και χάνονται. Πριν χαθούν χτίζουν παλάτια πάνω στην άμμο. Κόκκο κόκκο μάζευα τα βλέμματα και τα κεντούσα τη νύχτα. Άφηνα όμως ένα αστέρι να σου κράτα συντροφιά. 

Η έρημος είναι πολύ πυκνή και μπορεί να χαθούμε για αυτό έριξα τα δάκρυα μου να γίνουν όαση στων χειλιών σου τη ζέση. 

Δεν το κατάλαβες ποτέ μα το χάραγμα ήθελα να έρθει για τα δύο σου μάτια. Δε στο είπα ποτέ πως τη νύχτα έμπαινα κρυφά στο δωμάτιο σου και κοιμόμασταν γυμνοί . 

Και είναι πολλά αυτά που σιώπησαν μα είναι το ονείρεμα μια βάρκα που σε ταξιδεύει κατασαρκα στον έρωτα.

Φαίη Σουρή

Η φύση του Δέντρου

Μια μέρα έφτασε η άνοιξη και το μικρό πουλί γύρισε και πάλι στο μεγάλο δάσος. Προς έκπληξη του το Δέντρο δεν ήταν εκεί. Η καρδιά του σκίρτησε δυνατά. Κούνησε τα μικρά του φτερά με μανία σαν να ήθελε να παλέψει με τον άνεμο. Ξάφνου αντίκρισε το σκίουρο που πάντα κούρνιαζε μέσα στο εσωτερικό του Δέντρου.

-Σκιουρε πες μου σε παρακαλώ, που είναι το Δέντρο;

-Έφυγε.

-Μα δεν μπορεί ένα δέντρο να φύγει.

- Εσύ δε φεύγεις κάθε χειμώνα;

- Εμένα είναι η φύση μου Πάντα να φεύγω.

- Ίσως η φύση του Δέντρου δεν ήταν Πάντα να σε περιμένει.

Φαίη Σουρή