Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

τις ώρες της σιωπής

Τα βράδυ σαν αργώ να κοιμηθώ η σκέψη μου σεργιανίζει στο πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού μου... Είναι μια αλήθεια μεταξύ ύπνου και ξύπνιου... Εκεί σ'ανταμώνω και σ ακούω να μου ψιθυρίζεις εκείνα τα λογάκια που λες με την καρδιά σου... και τότε χαμογελάω... βασικά μαρέσει να χαμογελάω τις ώρες της σιωπής... ξέρεις πολλούς να σκάνε χαμόγελα στη σιωπή...; ελπίζω να κατάλαβες τι θέλω να πω...
Καληνύχτα σκέψη μου!

~Φαίη Σουρή~

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Όταν μαθαίνουμε από τα ζώα να είμαστε λιγάκι πιο άνθρωποι

Και με ρώτησε νωχελικά, γνωρίζοντας ήδη την απάντηση:
-αυτό το ζώο σου ανήκει;
- ναι αποκρίθηκα, μου ανήκει ολοκληρωτικά... Μα σε εκείνο ανήκει η καθημερινή μου ευτυχία, η καθημερινή μου χαλάρωση, το καθημερινό μου χαμόγελο, η καθημερινή μου ευχάριστη σκέψη, η καθημερινή μου θετική στάση ζωής... Βλέπεις πριν ζούσα όπως εσύ... τώρα βάζω στη μέρα μου ζωή απο τη ζωή του και όλα είναι αλλιώτικα... λιγάκι πιο αθώα, λιγάκι πιο ανέμελα, λιγάκι πιο ανθρώπινα... λιγάκι πιο... μα και αυτό το λιγάκι είναι που τα κάνει όλο πιο και πιο και ακόμη περισσότερο!

~Φαίη Σουρή~

Και είναι αυτό

Είναι ο ήχος της σιωπής
που δε μ' αφήνει να κλείσω μάτι
και είναι ο ψίθυρος της ψυχής
που μου ζητάει κάτι
Είναι που σε συναντώ
ξανά και ξανά μπροστά μου
σαν λευκό περιστέρι
να στέκεις στη μεριά μου
και είναι αυτό
αυτό που είναι
που από τα σωθικά σου
πιο πάνω είναι
και είναι αυτό
αυτό που είναι
μια αιώνια κλωστή
που μέσα σου είναι
Είναι που τα πρωινά
μισόξυπνη σαν είμαι
σε νιώθω να μου μιλάς
και σύγκορφα συγκινούμαι
Και είναι αυτή
που με φωνάζει
τόσο γλυκιά μελωδία
που όλα τα αλλάζει
και είναι αυτό
αυτό που είναι
που από τα σωθικά σου
πιο πάνω είναι
και είναι αυτό
αυτό που είναι
μια αιώνια κλωστή
που μέσα σου είναι
Και ναι είναι αυτή
αυτή που σε κοιτάζει
και συ υπάκους
σ' αυτό που σου μοιάζει.

~Φαίη Σουρή~

Να πάψουμε πια

Μια ρωγμή θέλω να δω να σχηματίζεται στο χαρτί
να πάψουν πια τα αδέρφια να κοιτάζονται απ' άκρη στ' άκρη
Να πάψει πια το καθεστώς
των φτωχών και των εχόντων
να γίνει ο κόσμος
των ανθρώπινων όντων
Να πάψει πια το άδικο να βασιλεύει
να δω να γκρεμίζεται αυτή η απληστεία
που απομακρύνει τον ελεύθερο άνθρωπο
από την αληθινή ουσία
Να κοπιάσεις κόσμε μου
για ιδανικά και παιδεία
να χτίσεις το αύριο
μιας ιδανικής πολιτείας
Να πάψει πια η σαπίλα
όλα να τα κυριεύει
να ανατέλλει ο ήλιος
που μέσα μας εδρεύει
Να πάψει πια η άνιση
αυτή η τρελή μανία
που διχάζει τον κόσμο
και δομεί την κοινωνία
Να πάψει πια ο άνθρωπος
να ζητιανεύει φύλλα
και να μάθει την υπομονή
της ανθρώπινης ρίζας
Να πάψει πια ετούτη η ιστορία
που ακολουθεί τα χνάρια της η ανθρώπινη αποικία
να διδαχτούμε από το πριν
να μην βρεθούμε στο ίδιο σημείο
μια αναγέννηση του φοίνικα
σε ένα ιερό βιβλίο...
Να πάψουμε πια...

~Φαίη Σουρή~


Ξύπνησα

Αποδημητικό μου πουλί
πόσο μου λείπεις
πόσο σε ζητώ
Μου αρκεί που έρχεσαι τα βραδιά
και με θαμπώνεις με τα φτερά σου
μου αρκεί που πετάμε μαζί στην αιωνιότητα
μου αρκεί που ο λόγος σου
στάζει νέκταρ
που η αφή σου μου ζεσταίνει το κάθε
μολυσμένο μου κύτταρο
Αποδημητικό μου πουλί
ως πότε θα αρκούμαι σ' αυτά που γίνονται τη νύχτα
ως πότε;
Σήμανε η ώρα του γυρισμού νομίζω...
Ξύπνησα!

~Φαίη Σουρή~


Τι είναι λάθος;

Το ήξερα πως είναι λάθος. Θα μου πεις τώρα είναι λάθος; Πως το ορίζουμε. Είναι αυτό που απο αρχή ξέρεις πως κάτι λείπει ή κάτι είναι τόσο πολύ που περισσεύει και πέφτει κάτω και χύνεται. Εκεί που ξέρεις πως θα σε αδειάσουν, χωρίς να βγει τίποτα καλό, εκεί που οτι και αν πάρουν, ότι και αν  τους δώσεις δεν θα αξιοποιηθεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κρίμα απ' αυτό... Αυτό ειναι λάθος, να βλέπεις της επιλογές, να βλέπεις το τέλος πριν την αρχή, ωστόσο να το επιλέγεις.

~Αγκνες Κ.~



Ανόητη Ελπίδα

Ανόητη Ελπίδα που με ξενυχτάς δεν δέχεσαι την ήττα.... Αντίκρισε την πραγματικότητα, υπάρχει μόνο το Τώρα... Ανόητη Ελπίδα, το χθες βλέπεις σαν παρόν και το αύριο είναι πάντα απών. Φτιάχνεις εικόνες, που εφιάλτες γίνονται μέσα μου και μαλώνουν... Ανόητη Ελπίδα μάχομαι να σε αποβάλλω, μα φοβούμαι σαν τα καταφέρω, πως άλλο λόγο σε μάχη να ριχτώ δεν θα έχω.

~Αγκνες Κ.~

Ωριμάζεις λες

Ωριμάζεις λες... Και ωρίμασαν οι σκέψεις, οι πράξεις... Ωρίμασαν το χαμόγελο σου, οι λέξεις σου... Μα πες μου για την καρδιά σου, ωρίμασε και αυτή; Πως μπορείς σε κουτιά και σε πρέπει να την χώρας... Πως γίνεται να της επιβάλλεις ρυθμό, χωρίς να ακολουθείς τους ρυθμούς της; Ωριμάσαμε καρδιά μου... δεν γεράσαμε... δεν πεθάναμε.... Ελεύθερη θα σε έχω να καβαλάς αιθέρες και να δαμάζεις ωκεανούς, καρδιά μου.

~Αγκνες Κ.~



Παππούς, Πατέρας, Κηδεμόνας

Όσο χρονών και αν είσαι πάντα θα χρειάζεσαι αγάπη και προσοχή. Η μοναξιά και η εγκατάλειψη δεν αρμόζει σε κανέναν. Κάθε ηλικιωμένος φέρει τον τίτλο του παππού, του πατέρα, του κηδεμόνα μην τους ξεχνάτε εκείνοι δεν ξέχασαν να μας φροντίζουν όσο το είχαμε ανάγκη. Φροντίστε ότι είναι κομμάτι σας και αγκαλιάστε τους γιατί τώρα το έχουν ανάγκη.

~Φαίη Σουρή~



Καλύτερα έτσι;

Θα κλάψω λίγο τώρα... Καλύτερα έτσι, θα πονέσει αργότερα... Δένομαι ξέρεις με το άρωμα σου, με το πως αγκαλιαζόμαστε, καλύτερα έτσι. Θα πονέσει μετά, δεν φοβάμαι τον πόνο.... Απλά στην περίπτωση μας είναι αναπόφευκτος... Διαφορετικά θέλω... Ταιριάξαμε, όχι και τα θέλω και οι προτεραιότητες.... Πίστεψε με, καλύτερα έτσι.... Θα μου λείψουν ότι δεν ολοκληρώσαμε, ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα ταξίδι... Μα πίστεψε με, καλύτερα έτσι... Σκέψου να είχαμε και όλα αυτά; Δεν είναι καλύτερα έτσι... Σφού κάποια στιγμή θα τελειώσουμε... Ας τελειώσουμε τώρα, πριν προλάβουμε να νιώσουμε... Τι λες; Δεν είναι καλύτερα έτσι; Χωρίς όνειρα, χωρίς αναμνήσεις.... Έτσι τίποτα δεν θα έχουμε να χωρίσουμε... Ούτε θα μας νοιάξει και πολύ... Θα γυρίσουμε γρήγορα στις συνήθειες μας, αφού δεν θα αποκτήσουμε ποτέ κοινές... Καλύτερα έτσι;

~Αγκνες Κ.~


Η μόνη απάντηση

Όταν ρωτάς που είμαι, και απαντάω μακριά σου... Το μόνο που δέχομαι ως απάντηση, είναι να τρέξεις κοντά μου. Αλλιώς μην ρωτάς... Τώρα αν χρειάζεται να σου εξηγώ τα αυτονόητα, άστο καλύτερα. Βαριέμαι...

~Αγκνες Κ.~



Δεν αφήνεις για αύριο το όνειρο

Κλείσαμε άγαρμπα το τηλεφώνημα. Ούτε μια καληνύχτα... Ακόμα σκέφτομαι πως έχεις μπει στο αμάξι, έρχεσαι σε μένα.... Έχουν περάσει κιόλας είκοσι ολόκληρα λεπτά.... Εγκαταλείπω την ιδέα... Κάποτε θα μου πεις, πως δεν περίμενα και πολύ.... Τότε θα σου αποκριθώ, πως καθόλου δεν έπρεπε να περιμένω.... Δεν αφήνεις για αύριο το όνειρο, ουτε την αγάπη....

~Αγκνες Κ.~


Όπως όλα

Δεν θέλω να σκέφτεσαι άλλο εμένα... 
Μην σκεφτείς τι άλλο υπάρχει... 
Ότι μπορούσε να συμβεί, 
έχει ήδη υπάρξει. 
Aπλά τελείωσε, όπως όλα....

~Αγκνες Κ.~

Ρούχο στενό

Δεν είναι η αγάπη ρούχο στενό κομμένο και ραμμένο στο σώμα σου επάνω... Ούτε αστραφτερό και όμορφο... Ένα κουρέλι είναι σαν ύφασμα ασχημάτιστο και άχρωμο. Εσύ πρέπει να το φέρεις στα μέτρα σου θυσιάζοντας τον εγωισμό σου και να το ομορφύνεις με τις καθημερινές σου πράξεις. Εσύ πρέπει να κοπιάσεις και να επιμείνεις... Αλλιώς άξιος για μια τέτοια φορεσιά δεν είσαι.

~Φαίη Σουρή~


Έναν άνθρωπο να γίνουμε ένα

Δεν μπορεί να είμαι τόσο σκάρτο άνθρωπος. Δε γίνεται να τα αξίζω όλα αυτά. Δεν ζήτησα πότε πολλά πράγματα στη ζωή μου. Μόνο αγάπη ζητάω. Γιατί σε μένα; Δεν είμαι ο καλύτερος και πιο εύκολα άνθρωπος στον κόσμο αλλά όποιος καταφέρνει να μπει στη ζωή μου παίρνει πολλά από μένα. Γίνομαι κομμάτια για τους φίλους μου και δίνω ακόμα περισσότερα στις σχέσεις μου. Όλο μου το είναι.  Και τι ζητάω γαμώτο. Έναν άνθρωπο. Ο οποίος να με θέλει με όλο του το είναι. θα είμαι όλη η ζωή του. Δεν θα μπορεί χωρίς εμένα και θα φοβάται μη με χάσει. Μόνο αυτό ζητάω. Τίποτα άλλο. Έναν άνθρωπο να γίνουμε ένα.

~Αμαζόνα~



Τι ζητάς... Αυτό να δίνεις!

Αν ζητάς εμπιστοσύνη , να λες την αλήθεια. Αν θες αληθινές σχέσεις να είσαι ειλικρινής!! Αν θες να σε αποδέχονται γι αυτό που πραγματικά είσαι..να είσαι ο εαυτός σου. Είναι τόσο απλό !!!

Έχουμε κρύψει τόσο σε ένα Τίποτα

Μέσα και πίσω απο κάθε "τίποτα" φροντίσαμε να θάψουμε τόσες λέξεις.... Καλημέρα, μου λείπεις, να ήσουν εδώ, θέλω την αγκαλιά σου, σε σκέφτομαι... Τίποτα, το μόνο που αρθρώσαμε... Τόσες λέξεις περίμεναν να πάρουν μορφή, να ζήσουν μέσα απο τα χείλη μας για μια στιγμή, τίποτα, αν το ακούσεις ξανά χαμογέλα, έχουμε κρύψει τόσα σε ενα τίποτα.

~Αγκνες Κ.~

Χρυσή κλωστή

Στιγμές... πλάθουμε, υφαίνουμε... Με ανθρώπους της καρδιάς μας τις ράβουμε. Κλωστή χρυσή Ηλίου, φυλαχτό στην ψυχή.

~Αγκνες Κ.~

Αυτό μας γνώρισε τον παράδεισο

Τάιζε τον θαυμασμό μου για σένα. Αυτός ο λόγος που σε ερωτεύτηκα. Καλλιέργησε την ευγένεια σου. Αυτή με λύγισε. Φρόντισε με, κράτα το δυνατό μου χτυποκάρδι. Αυτό μας γνώρισε τον παράδεισο.

~ Αγκνες Κ.~

Αλλεργία

Όχι, άλλο χώρο στην ζωή μου δεν έχεις. Διάλεξες κάποτε να πιστέψεις ένα "δεν σε θέλω", που είπα πάνω στον φόβο που με κυριάρχησε. Στον φόβο πως είσαι σημαντικός για εμένα. Τόσο που κρατάς την ευτυχία μου, τις ισορροπίες μου. Πίστεψες τον φόβο μου, όχι της αλήθειες μου. "σ' αγαπάω" , "είμαι ερωτευμένη". Αμφιβάλλω αν με άκουγες τότε. Αλλεργία στα αισθήματα είχες. Κάθε φορά που η φωνή μου στην άλλη άκρη της γραμμής, σου έλεγε σε έχω επιθυμήσει και θέλω να σε δω . Αλλεργία σε έπιανε. Τώρα τι ζητάς; ζήσε με τους φόβους μου. Άσε τις αλήθειες μου σε ανθρώπους να τις λέω, που αλλεργία στον έρωτα δεν θα έχουν.

~Αγκνες Κ.~

Κόσμε μου

Κόσμε μου,
δεν μπορώ να σε καταλάβω,
για την ακρίβεια σε θεωρώ παράλογο... Ονομάζεις ευτυχία τον πλούτο την ώρα που πεθαίνουν παιδιά από την πείνα... Ονομάζεις όνειρο ζωής την πολυτέλεια και την απόκτηση αγαθών την ώρα που χιλιάδες ανθρώποι πεθαίνουν σε εμπόλεμες περιοχές, σε βάρκες, σε άθλιες συνθήκες... Ονομάζεις χαρά την αναγνώριση και την δημοσιότητα την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι πουλιούνται σαν Σλάβοι στα σκλαβοπάζαρα που "καταργήθηκαν"... Κόσμε μου... συγγνώμη που δεν μπορώ να σε καταλάβω... ίσως μια μέρα βρεθούμε στην οδό που λέγεται Ισότητα... και μπορέσουμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον!

~Φαίη Σουρή~

Εκπαιδευτικός

Η εκπαίδευση δεν αποτελεί μια στείρα γνώση... είναι για κάθε μαθητή μια μικρή χαραμάδα στον τοίχο που θα τον βοηθήσει να δει τι μπορεί να κάνει, ώσπου θα έρθει η μέρα εκείνη που ο μαθητής θα μπορέσει μόνος του να  γκρεμίσει τον τοίχο και να ζωγραφίσει με τα πινέλα του τον κόσμο από την αρχή. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι ρόλος λειτούργου και όχι ρόλος επαγγελματία. Μοιράστε χαραμάδες παντού και ανοίξτε το παράθυρο της φαντασίας σε κάθε μαθητή.

~Φαίη Σουρή~

Κάποτε

Κάποτε μου είπες "Σ' ΑΓΑΠΩ". Σε πίστεψα και γεμάτη ευτυχία σου έδωσα την ψυχή μου. Κάποτε μου είπες "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩ". Έκλαψα, πόνεσα μα σε άφησα ελεύθερο τη ζωή σου να ζήσεις. Κάποτε μου είπες "ΣΥΓΓΝΩΜΗ". Δέχτηκα τη συγγνώμη σου και έσβησα το παρελθόν. Κάποτε μου είπες "ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ". Σου χάρισα την φιλία μου και σου 'δωσα την καλοσύνη που είχα, μα κάποτε μου είπες "ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ". Κατέβασα το κεφάλι και ένα δάκρυ κύλησε απ' τα μάτια μου. Κάποτε ξαναγύρισες και μου είπες "ΣΥΓΓΝΩΜΗ". Μα αυτήν τη φορά ήρθε η σειρά μου να μιλήσω. "Σ' ΑΓΑΠΩ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩ. ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ ΜΑ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ. ΣΥΓΓΝΩΜΗ".

~Ντινα~

Γιατί Θεέ μου;

Δεν αντέχω άλλο να τα κάνω όλα σκάτα στη ζωή μου. Δεν αντέχω άλλο αυτό το μπέρδεμα. Ότι ωραίο έρθει στο δρόμο μου, έχω την τάση να το διώχνω μακριά μου. Χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, ούτε το θέλω όλο αυτό. Γιατί; Γιατί να καταστρέφω τα πάντα. Δεν είμαι σκάρτη... Είμαι περίεργη... Ναι! Αλλά όχι σκάρτη! Αγαπώ και νοιάζομαι... Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;  Γιατί Θεέ μου; ΓΙΑΤΙ;

~Αμαζόνα~

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε...

Μην μου μιλάς για τον σκοπό σου. Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε. Σκόπευες να γίνεις μαχητής, μα την εγκατέλειψες την μάχη. Σκόπευες να αντισταθείς, μα γλυκό το ψωμί, λίπος το έκανες όλο στο κεφάλι. Δεν θα το έβαζες κάτω, μα μαλακός ο καναπές και σε ρουφάει. Σκόπευες να φτάσεις ψηλά, μα την κορυφή σαν μακριά την είδες, πριν κινήσεις κατά κει σταμάτησες. Ευγενής οι σκοποί σου, μα δούλοι καταντάν αν δεν γίνουν πράξη. Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε. Πράξε τον σκοπό σου....

~Αγκνες Κ.~

Κοιτά με...

Σε βλέπω στον καθρέπτη να με κοιτάς.  Μαχαιριές οι ματιές σου που με κόβουν με μιας... από περιέργεια τα μάτια μου αναζητάς... η μέθη του έρωτα που μέσα τους είχαν στην φυγή του αδιαφορία σκόρπισε... Ρίχνεις αλάτι και εγώ γλύφω την πληγη.. τα μάτια σου παίρνεις, αιμορραγώ... Κοίτα με, κοίτα με... Κράτα το μαχαίρι στην πληγή, μου χαρίζεις έτσι ζωή....

~Αγκνες Κ.~

Όταν μιλάει το φως της καρδιάς

Μην απελπίζεσαι καρδιά μου... όλους το φως κανείς δεν κατάφερε να τους τραβήξει, ούτε ο Θεός... φυλάξου καρδιά μου, στην μαύρη τρύπα του σκότους μην πέσεις... να μάχεσαι, μην επαναπαύεσαι στιγμή... μα μην απελπίζεσαι για τις μάχες που χάνεις, κερδισμένες και αυτές όσο το μάτι σου θολό μέσα απο δάκρυα και αίμα, ακόμα αντανακλά απο μέσα του το φως....

~Αγκνες Κ.~

Το λίγο πια δεν με κρατά

Δεν σε πίστεψα... όχι ολοκληρωτικά... σε στιγμές ίσως και αυτό απο δικιά μου επιθυμία... τα έβλεπα τα σημάδια... μικρά ή μεγάλα... νόμιζες πως απλά κοιμάμαι ή χαλαρώνω αλλά εγώ απλά αφουγκραζόμουν την απουσία σου... περίμενα την επιστροφή σου χωρίς να σου μιλάω γιατί όπου και αν ήσουν, επέστρεφες... ένιωθα την ζεστασιά σου και ήταν το μόνο που χρειαζόμουν... έστω και για λίγο επέστρεφες για εμένα... μέχρι που είδες πως το λίγο πια δεν με κρατά.

~Αγκνες Κ.~

Μια στιγμή ολοκληρωτικά να της ανήκαμε...

Μίας στιγμής ολοκληρωτικά να της ανήκαμε... να μοιραστούμε την εμπειρία,αποκλειστικά, καθολικά μέσω κάθε μας κύτταρου... Να βρεθείς μέσα μου με όλο σου το είναι. Να είναι η στιγμή που γίνεται αιώνια. Μην γελάς...με πράγματα που πονάνε μην γελάς...

~Αγκνες Κ.~

Ενωμένος με τον κόσμο και το σύμπαν

Άκου τη σιωπή, είναι μια όμορφη προσταγή να γίνεις ένα με το σύμπαν, με την ολότητα του εαυτού σου. Σε ωθεί να νιώσεις την ησυχία και την φασαρία ταυτόχρονα αλλά με απόλυτη αρμονία, να κατανοήσεις πράγματα τα οποία δεν κατανόησες ποτέ σου, να συμφιλιωθείς με σένα τον ίδιο και μετά να βοηθήσεις όσους το χουν ανάγκη. Ως αποτέλεσμα να μην είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου αλλα εσύ ενωμένος με τον κόσμο και το ίδιο το σύμπαν. 

~Μικαέλλα~