Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Στη θέα των ματιών σου

Στη θέα των ματιών σου δεν έχω ενδοιασμούς, 
τώρα πριν και μετά συναντιούνται....
προβλήματα δεν υπάρχουν,
ο χρόνος δεν έχει επίδραση καμιά....
είμαι ελεύθερη από δεσμούς και δεσμά...
στη θέα των ματιών σου χάνομαι στο πράσινο τους....
κόκκινο, μπλε, λευκό και ροζ...
μέσα σε μια φούσκα τριγυρνώ περιπλανιέμαι πετώ....
στη θέα των ματιών σου τον εαυτό μου,
μου αρέσει να ζω...


~Αγκνες κ.~

Επισκεφθείτε το κανάλι μας στο Youtube


Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

Τα μάτια σου δεν ξέρουν να δικάζουν

Τα μάτια σου μάτια μου
για αδικία μιλάνε
μα να που έρχονται τα πράγματα αλλιώς
και τότε και αυτά μας πονάνε

τα μάτια σου μάτια μου
αλλιώτικα κοιτάζουν
όταν είναι χαμηλά
κλαίνε και σπαράζουν

μα σαν τη γευτούν
την επιτυχία
δαγκώνουν και υποκινούν
μεγάλη τυραννία

τα μάτια σου μάτια μου
δεν ξέρουν να δικάζουν
καθρέφτης γίνονται
σαν τα πράγματα αλλάζουν

~Φαίη Σουρή~

Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

Μια πληγωμένη ψυχή

Μια απαλότητα
μια πληγωμένη ψυχή όχι από γκόμενες και αηδίες αλλά από τη ζωή, πληγωμένη από καταστάσεις που δεν προκαλεί η ίδια και δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο, παρά να τις δεχτεί. Αυτή η ψυχή αντιμετωπίζει με απόλυτη ευγένεια την ζωή, αντλεί δύναμη από τον πόνο, και προχωρά. Εκεί θα έδενα, το καράβι μου, σ' αυτή που θα άγγιζε και την πιο ευαίσθητη πτυχή του εαυτού μου

~Modus viventi~

Θα έπρεπε κόσμε μου

Θα έπρεπε να ντρέπομαι που επέτρεπω στα μάτια μου να βλέπουν παιδιά εργάτες. Θα έπρεπε να κοκκινίζω από θυμό που χρισημοποιω τη φωνή μου για άχρηστους λόγους πάρα μονάχα να φωνάζω για την παιδική εκμετάλλευση. θα έπρεπε να μην μπορώ να κοιμηθώ τα βραδιά τι στιγμή που εκείνο το αθώο πλάσμα υποφέρει. Θα έπρεπε κόσμε μου να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να εκμεταλλευεται της παιδικές μορφές. Τα παιδιά θα έπρεπε να μην εργάζονται, αντιθέτως εμείς θα έπρεπε να εργαζόμαστε για καλύτερους κόσμους.

~Φαίη Σουρή~

Παιδιά-εργάτες

Μια παιδική ψυχή
στα γόνατα καθισμένη
στο Θεούλη προσεύχεται
δύναμη να παίρνει

πρωί σαν ξυπνάει
τον ήλιο δεν προλαβαίνει
στη δουλειά του τρέχει
σχολείο δεν πηγαίνει

Είναι φτωχή η χώρα του
μα πιο φτωχές οι καρδιές μας
που αφήνουμε αγγελούδια
να κάνουν τις δουλειές μας

~Φαίη Σουρή~

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Συνειδητοποίηση

Άνθρωπε οι δυνατότητες που έχεις είναι απεριόριστες... Ο γρήγορος τρόπος ζωής, η εμμονή στην ύλη και το χρήμα και ο φόβος δε σ ' αφήνουν να έρθεις κοντά στο κέντρο σου και να σκεφτείς. Η συνειδητοποίηση του ποιος είσαι  και τι μπορείς να καταφέρεις σε κάποιους στοιχίζει μερικά κρανία εξουσίας... Σκέψου είναι η μόνη ελευθερία που έχεις

Για μια στιγμή

Χιόνι κάτασπρο. Ήλιος ζεστός .Πράσινο δάσος. Πέτρινο δρομάκι , ξύλινη καλύβα. Ρολόι σταματημένο. Στο πρόσωπο σου χορεύουν οι σκιές από τις φλόγες της φωτιάς στο τζάκι. Γελάς , γελάς σα μικρο παιδί . Μόνο το γέλιο σου στην απόκοσμη τούτη ησυχία ακούγεται και όμως γεμίζει τα πάντα.  Όρθια σε χαζεύω και ψάχνω να βρω σημάδι ονείρου. Γυρνάς και με κοιτάς και μοιάζει το πρόσωπο σου πιο φωτεινό . Ίσως φαντάζεται ότι θέλει το μέσα μου. Αλλα για μια μικρή στιγμή την μικρότερη μετρήσιμη χρονική διάρκεια που υπάρχει  θα ορκιζόμουν πως φωτίστηκε το βλέμμα σου σαν με αντίκρισες. Σε αυτά τα μάτια βλέπω ψυχές. Τη δική σου , τη δική μου ακόμη και των προγόνων μας. Βλέπω την καταστροφή του κόσμου ίσως και την δική μου . Βλέπω την ομορφιά από το καθετί που έχεις αντικρίσει. Αυτά τα μάτια , που προσθέτουν δυο ακόμη πλανήτες στον γαλαξία μας , έμεινα να κοιτώ. Μια ανάμνηση .Ρολόι σταματημένο. Μια ανάμνηση στη ξύλινη καλύβα με το πέτρινο δρομάκι . Πνιγμένη εκεί στο κάτασπρο χιόνι με το ζεστό ήλιο. Μια ευτυχία που αγγίξαμε και αφήσαμε μέσα σε εκείνο εκεί το πράσινο δάσος. 

                       ~Ελπίδα Δημητρίου~

Άραγε...

Η γενιά μου είναι η γενιά των μηχανών... μηχανικά οι άνθρωποι εκτελούν τις λειτουργίες τους. Μονίμως βιάζονται... άραγε που πάνε αυτοί που βιάζονται... άραγε βολεύει κάποιον, κάποιους η τόση βιασύνη; Άραγε κάποιοι κλέβουν τις στιγμές μας; Άραγε τι είναι ευτυχία... τι είναι ζωή... Ποιός άραγε τολμάει να σκεφτεί... Αχ! να σκεφτεί... Ρομπότ ναι αυτό είμαι, είμαστε καλοκουρδισμένα ρομπότ που ξυπνάνε, δουλεύουν, πληρώνουν λογαριασμούς, αγχώνονται και ψάχνουν τον έρωτα ως μέσο διαφυγής.... Ψάχνω τον έρωτα και φθείρονται από αυτόν μιας και ο έρωτας φωλιάζει σε ανεξάρτητες καρδιές... Άραγε θα περιμένω, περιμένεις το αύριο για να υπάρξεις... άραγε η βιασύνη θα βιάζει και θα μολύνει καθημερινά αυτό που είσαι... Άραγε η φωνή που κατοικεί μέσα σου θα βρει χαραμάδα ή είναι πολύ καλά θαμμένη; Άραγε ζω, ζεις;

~Φαίη Σουρή~

Λύπες μου

Λύπες μου παλιές μου αγαπημένες
του προσώπου μου ρυτίδες χαραγμένες
δεν έχει τίποτα από σας χαθεί
μελάνι και πόνος σε χαρτί
των ονείρων μου το μαράζι
και των αιώνων μου ο φάρος
σε ένα νησί η σκέψη σαν πλαγιάζει
με γιασεμιά να ανασαίνω
κολυμπώντας με πέλεκυ βαρύ.

Λύπες μου καινούργιες σαν έρθετε
στο στέρνο μου να σταθείτε
πικρό σχοινί γλυκιά μελέτη
των κυκλώπων η αδύναμη φύση
των ανθρώπων η πονεμένη λύση.

~Φαίη Σουρή~

Μια ευχή

Ο λόγος αυτός ο άσχημος ο καταραμένος που θέλεις να βγάλεις από το ωμό στόμα σου είθε να χαθεί και να πάρει και εσένα μαζί του. Είσαι τσακισμένο καράβι θα μου πεις , μια απερισκεψία και με απαθής βλέμμα σου απαντάω δεν με νοιάζει.
Το χέρι εκείνο που μόνο αγάπη δεν το κινεί και το σηκωσες στον αέρα για να τσακισεις το πανάγαθο τούτο λουλούδι που έβγαλες από τα βρωμόνερα  σου είθε να σου κοπεί και να πέσει κάτω.  Μπάλα  να το κάνω   και να παίζω για τους υπόλοιπους αιώνες. Έτσι σε μάθανε θα μου πεις. Τι κακό κάνει ένα χαστούκι, έτσι μαθαίνουν τα παιδιά θα μου πεις και εγώ τα μάτια θα σου βγάλω γιατί ότι γεννήσεις δεν σου ανήκει.
Ανήκει στον κόσμο. Αυτό το περίτεχνο λουλούδι που με ενοχική μανία θέλεις να καταστρέψεις.  Γιατί επειδή δεν έχει αγκάθια; Επειδή δεν μπορεί να υπερασπιστεί ακόμη τον εαυτό του ;
Αν θα μπορούσε να εισακουστει μόνο μια  ευχή μου θα ευχόμουν λοιπόν το μέλλον μας να μην κακοποιηθει ξανά.
Το μέλλον μας , το αύριο τα παιδάκια μας.

~Ελπίδα Δημητρίου~