Μπουμπούκι

Με συνεπήρε η ιερή στιγμή και ξέχασα πως είναι ο ανθρωπάκος μέσα μου. Αυτός ο ανθρωπάκος που λαίμαργα μου ζητάει φαγητό, που μου χαϊδεύει τα αυτιά και μου προστάζει να κοιμηθώ νωρίς τα βράδια, που αφήνει τα χέρια μου χωρίς ρόζους και την καρδιά δίχως σημάδια. 

Και γω ω! ιερή στιγμή σάστισα λίγο και σου συστήθηκα... χαμογελάσες... 

Γιατί ήξερες ότι ήμουν πολύ παραπάνω από ένα απλό όνομα. 

Εγώ όμως δεν ήξερα ότι βιώνω τη ζωή ενός ανθρωπάκου που μόλις που ξέφυγε από το χώμα και ζητάει απεγνωσμένα αναρρίχηση. Και 'κει που ανέβαινα δίχως σκοπό και συνείδηση κάτι θαρρώ έκαψε τα φύλλα μου, με πόνεσε τόσο βαθιά που νόμιζα θα πέθαινα. 

Μα δεν πέθανα εγώ, αλλά ο ανθρωπάκος μέσα μου έχασε τη μίλια του και τότε για πρώτη φορά είδα να ξεπετιέται ένα μπουμπούκι κατασαρκα μου. Ένα τόσο δα μπουμπούκι μικρό μα και το τόσο όμορφο. 

Και ω! ιερή στιγμή, 

ω! ήλιε... 

σαν τυφλή αισθάνομαι που μόλις και με τα βίας είδε μια σκιά.

Φαίη Σουρή