Μια ρωγμή, ήταν μονάχα μια ρωγμή. Έξυσα το σημείο να δω τι είναι.... Μην ήταν μπογιά που είχε ξεφτίσει, μην ήταν σκουριά πάνω σε σίδερο, μην ήταν δέρμα αφυδατωμένο; Τίποτα, δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Αυτή η ρωγμή ήμουν εγώ που εκκλιπαρούσα τον ατσαλάκωτο εαυτό μου να με προσέξει. Ήμουν εγώ που έσπασα αυτή την πανάκριβη πορσελάνη και την έκανα να χάσει την αξία της. Ήμουν εγώ που σκούριασα το σίδερο και το 'κανα να χάσει τη λάμψη του. Ήμουν εγώ κάτω από το αφυδατωμένο δέρμα που εκκλιπαρούσα για λίγο νερό, λίγο ζωτικό νερό στις φλέβες μου. Λίγο ζωή. Ήμουν εγώ που έσπασα την τέλεια μάσκα που φορούσα και σου συστήθηκα " ο εαυτός σου".
~Φαίη Σουρή~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου