Μια μέρα όμως ένα μικρό παιδί στάθηκε κάτω από το φεγγάρι και τραγουδισε τόσο μα τόσο ωραία που τα πουλιά κάθησαν δίπλα του για να το ακούσουν. Τα δέντρα έγυραν για να τον αφουγκραστουν. Οι άνθρωποι ξύπνησαν από ένα μακρύ ύπνο χωρίς τελειωμό.
Τότε το παιδί πήρε δύο πέτρες στα χέρια του και τις χτύπησε τόσο δυνατά που αυτές πέταξαν σπίθες σε κάτι ξερόχορτα που είχε τοποθετήσει ο μικρός. Πήρε τότε μια δάδα και έβαλε πάνω της λίγη φωτιά.
Με τη δάδα στο χέρι άρχισε να πηγαίνει από χωριό σε χωριό και από πόλη σε πόλη αναγγέλλοντας ότι ο ήλιος όπου να ναι θα φανεί. Οι άνθρωποι τον κορόιδεψαν, μα καλά είναι δυνατόν ένα τόσο δα μικρό παιδί να ξέρει για τον ήλιο όταν οι ειδικοί λένε ότι δε θα φανεί.
Κάποιοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριου αισθάνθηκαν ότι το παιδί είχε δίκαιο και άρπαξαν και αυτοί μια δάδα και χύθηκαν σε χωριά και στις πόλεις για να πουν τα χαρμόσυνα νέα. Τότε οι άνθρωποι τους είπαν τρελούς. Πως ήταν δυνατόν να ξέρει μια χούφτα ανθρώπων για τον ερχομό του ήλιου όταν οι ειδικοί έλεγαν και ξαναλεγαν ότι ο ήλιος δε θα ξαναβγεί.
Μα να που κάποιες γυναίκες πειστηκαν από αυτή τη μικρή χούφτα ανθρώπων και άρχισαν να πλάθουν παραμύθια στα παιδιά τους για τον ήλιο και τον ερχομό του. Τότε οι άνθρωποι είπαν τις μανάδες παραμυθουδες και ονειροπαρμένες.
Μα να που τα παιδιά άρχισαν να φωνάζουν τον ήλιο να ρθει ... Και ήταν τόσο δυνατή η φωνή των παιδιών που μια ακτίνα ήλιου φάνηκε για λίγο στον ορίζοντα.
Τότε οι ειδικοί κατέβηκαν από τα έδρανα τους και φυλάκισαν τα παιδιά γιατί πίστεψαν πως ήταν μαγεμένα και έκαναν κακό, δίνοντας στους ανθρώπους ελπίδα. Μα ο ήλιος είχε έρθει και ήταν ζήτημα χρόνου να γίνουν τα πράγματα όπως πρίν. Και τότε η ελπίδα βρήκε μια σχισμή σε κάθε άνθρωπο και φώλιασε μέσα και άρχισαν οι άνθρωποι να φωνάζουν από άκρη σ'άκρη τόσο δυνατά που ο ήλιος έλαμψε με όλη του τη δύναμη.
Οι ειδικοί παραδέχτηκαν ότι έκαναν λάθος εκτιμήσεις αλλά πάντα άφηναν να υπονοηθεί ότι η αιώνια νύχτα μπορεί ανα πάσα στιγμή να έρθει.
Φαίη Σουρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου