τόσοι αιώνες φύγαν
και στο ανθρώπινο μυαλό
οι πόνοι δεν μπήκαν
Πως γίνεται ψυχή μου
η αλήθεια να σωπαίνει
να θάβεται το δίκαιο
και το καλό να πεθαίνει
Λίγα δάκρυα καυτά
στο χώμα θα στάξω
μα ερωτώ γιατί φτάσαμε
στης δουλείας το κάστρο
Κοιτώ με τα μάτια ανοιχτά
να βασιλεύει το σκότος
να λησμονείται ο αγγέλους
και να φυτρώνει ο φόβος
Λίγοι αντιστέκονται στο τώρα
όμως μέσα από τις ενσάρκωσεις
πάντα πολεμιστές
πάντα υπηρέτες της γνώσης
Ας είμαστε λίγοι
μα η ψυχή ποτέ δε νικιέται
όσο ζούμε στο φως
το πνεύμα ξαναγεννιέται!
Φαίη Σουρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου