Το κοπάδι

Το κοπάδι το κοπάδι 

βρέθηκε στου λύκου το χορό 

και δεν πρόσεξε την ορχήστρα 

που του φώναζε "ο θάνατος θα σε βρει εδώ"

Το κοπάδι το κοπάδι 

δεν έμαθε να ακούει το βοσκό του

έτσι ακολούθησε το λύκο 

που του είπε "όλα είναι για το καλό του"

Το κοπάδι το κοπάδι

 χαρούμενο στέκει στη στάνη 

αφού ο νους του κοιμάται

στην υποψία που δε φθάνει

Το κοπάδι το κοπάδι

σήμερα είναι μαντρωμένο 

με τη βούλα με τη βούλα 

στο σφαγείο το πάνε ξαπλωμένο

Το κοπάδι το κοπάδι

ακόμα τρώει σανό 

μα για να δούμε τι θα κάνει 

όταν πια τελειώσει και αυτό

Φαίη Σουρή

Εάλω η Πόλις

Χιλιάδες κρίνα 

άνθισαν στην αυλή σου

και εκατομμύρια πιστοί 

δοξασαν την ύπαρξη σου. 

Δεν γκρεμίζεται η αγάπη 

όσο χιλιόμετρα και αν τη χωρίζουν 

Δεν τελειώνει η πίστη 

όσοι εχθροί και αν την φυλακίζουν

Η σοφία σου θεέ μου 

είναι παντού σκορπισμένη 

ολόγυρα στη φύση 

στο σύμπαν στολισμένη

Η σοφία σου θεέ μου 

ζει και βασιλεύει 

μήτε ο χρόνος 

μήτε ο πόνος 

δύναται να της τελέψει.

Φαίη Σουρή

Πύρινη γλώσσα

Πύρινη γλώσσα χιλιόχρονη

αλήθεια να μου μαθαίνεις

καθώς το πνεύμα στον άνθρωπο

κατάσαρκα θα μπαίνει

Πύρινη γλώσσα ιερή

φώτιση των σωμάτων

σε ορατούς και αόρατους κόσμους

δεν ταξιδεύω μονάχος 

Πύρινη γλώσσα θεϊκή

Προμηθέας εκείνων 

Που αντίκρισαν την αυγή 

στου σκότους το κρίνο 

Πύρινη γλώσσα 

εκ της τριάδος βγαλμένη 

ευχαριστώ τον Πατέρα 

που σε μας απλόχερα σε φέρνει.

Φαιη Σουρη

Έρωτα παντοτινέ που εχάθεις;

Έρωτα παντοτινέ 

που εχάθεις;

Δυσεύρετο σε κάναν του ανθρώπου οι ψυχές.

Πάνε τα ρομαντικά 

τα όμορφα τα κρίνα.

Με άσεμνες σε γεμίσανε 

του κόσμου οι ματιές.

Πού 'ναι τα απογεύματα, 

τα έναστρα τα βραδιά.

Πού 'ναι τα φιλιά, 

τα βλέμματα τα χαμηλά.

Πού' ναι του κορμιού 

η ανήσυχη πορφύρα. 

Τα σκιρτήματα,

το χτύπημα της καρδιάς. 

Πού' ναι τα άγρυπνα τα μάτια.

Οι σκέψεις, 

οι λέξεις 

το όνειρο,

η κομμένη ανάσα στο βοριά.

Που πήγατε; 

Γιατί φύγατε;

και είναι φτωχό το πλαίσιο

δίχως λυτρωμό.

Φαίη Σουρή

Δεν

Δε σε φτάνω 

είσαι πάντα μακριά

όσα βήματα και αν κάνω 

είναι πάντοτε μικρά

Δε σ' αγγίζω 

είσαι σκιά μες στον καθρέφτη μου 

του αοράτου κορμιού μου επισκέπτης

Δεν υπάρχεις στη ζωή μου πουθενά 

και είναι τα ουράνια χρώματα γυμνά

Δεν υπάρχεις 

και όμως για μένα υπάρχεις παντού 

είσαι μέσα στην καρδιά 

και μες στο νου

Δεν υπάρχεις 

σαν παρουσία στην πραγματικότητα 

μόνο ο έρωτας, 

πάντα ο έρωτας 

γητεύει τέτοια ιδιότητα

Δε σε έχω 

και ο πόνος στην ψυχή μου είναι αβάσταχτος 

ο καημός κάποιες φορές είναι μονοδιάστατος

Δε σε φίλησα μια ακόμη φορά 

και ήταν πάντα τα χείλη μου 

πυρωμένα μέσα στη φωτιά

Δεν υπάρχεις στη ζωή μου πουθενά 

και είναι τα ουράνια χρώματα γυμνά

Δεν υπάρχεις 

και όμως για μένα υπάρχεις παντού 

είσαι μέσα στην καρδιά 

και μες στο νου

Δεν υπάρχεις 

σαν παρουσία στην πραγματικότητα 

μόνο ο έρωτας, 

πάντα ο έρωτας 

γητεύει τέτοια ιδιότητα

Φαίη Σουρή

Κάποτε ήμασταν πουλιά

Κάποτε ήμασταν πουλιά και πετούσαμε αμέριμνα στους πρόποδες της παιδικής μας ηλικίας.

Τώρα γίναμε ενήλικες και χάσαμε τα φτερά μας. 

      Κάπου κάπου κάποιοι χύνονται στους δρόμους γιατί θυμούνται ότι κάποτε διέσχιζαν τους αιθέρες. Κάνουν ψέματα λοιπόν πως ίπτανται και οι περαστικοί τους κοροϊδεύουν. Μα υπάρχουν και κάποιοι που δεν έπαψαν στιγμή το πέταγμα. Σαν κάνουν να προσγειωθούν στον κόσμο μας, η κοινωνία τους φυλακίζει.

      Τότε αυτοί που πάλευαν στα ψέματα να πετάξουν φουσκώνουν αέρα το στερνό τους και αρχίζουν τις πτήσεις. Άλλοι γκρεμοτσακίζονται, άλλοι τελευταία στιγμή εγκαταλείπουν και κάποιοι πολύ λίγοι καταφέρνουν να ανοίξουν τα φτερά τους. 

      Κάποτε τα πουλιά γέμιζαν τον ορίζοντα με χιλιάδες χρώματα, τώρα το γκρίζο σύννεφο πήρε τη θέση τους. Κάποτε οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί για μας, τώρα δεν έχουμε φτερά για να ανέβουμε ψηλότερα. Κάποτε τα πουλιά τραγουδούσαν για τον έρωτα και την αγάπη, σήμερα τα πουλιά έχασαν την ταυτότητα τους και η μουσική της αλήθειας σώπασε τα κοιμισμένα τους φτερά.

Φαίη Σουρή

Η δύναμη ενός ατόμου

Από ψιλά τα σπίτια μοιάζουν με σπιρτόκουτα. Ενας διαβάτης κάνει έναν περίπατο και αγναντεύει την Αθήνα, ξάφνου ανοίγει το κουτί με τα σπίρτα και παίρνει ένα σπίρτο, το ακουμπάει στην άκρη του σπιρτόκουτο και το τραβάει βίαια προς τα κάτω, μια σπίθα δημιουργείται από την τριβή και ύστερα το σπίρτο καίγεται και ανάβει ένα τσιγάρο. Τόσο κρατάει το ταξίδι όσο ένα αναμμένο σπίρτο. Μα μόνο ενα σπίρτο είναι αρκετό για να ανάψει ολόκληρη πυρκαγιά. Μην υποτιμάς τη δύναμη ενός και μόνο ανθρώπου γιατί αν η ψυχή του γίνει σπίρτο και βρεί πρόσφορο έδαφος μπορεί να ανατρέψει κάθε τι στο διάβα του.

Φαίη Σουρή

Όλου του κόσμου τα παιδιά

Όλου του κόσμου τα παιδιά 

πρέπει να αγαπιούνται 

να έχουν ασφάλεια και στοργή 

και μέρος για να κοιμηθούνε

Όλου του κόσμου οι άνθρωποι 

γονείς πρέπει να γίνουν 

να αγκαλιάζουν τα μωρά 

που επίγεια ήρθαν να μείνουν

Όλου του κόσμου οι κακοί 

μακριά από τα παιδιά μας 

μια κοσμοστεγη δυνατή 

για την αθωότητα μας

Όλου του κόσμου ο ντουνιάς 

πρέπει να το φωνάξει 

πως είναι φονικό 

σαν μικρό παιδί πειράξεις

Φαίη Σουρή

Ελευθερία

Μπορεί να μας κόψουν τα φτερά 

μα και έτσι εμείς θα πετάμε 

γιατί ο άνθρωπος γίνεται πουλί 

σαν οι καιροί πονάνε

Όπως οι σκλάβοι μιας άλλης εποχής

την ημέρα στα χωράφια

το βράδυ φωτιά και μουσική 

γιατί δε φυλακίζεται η ψυχή

Μπορεί να πάρουν το σπίτι σου 

όμως δεν μπορούν να μπούν εντο σου 

κανείς δεν έχει τη δύναμη 

να λεηλατήσει το βιο σου

Όπως ο χορός των αστεριών 

που λάμπουν μες στη νύχτα 

δίνοντας φως και ελπίδα 

σε κάθε καληνύχτα

Μπορεί να σε αναγκάσουνε 

να βάλεις ξένο σώμα 

μα τι την έκανες τη θέληση 

που τη φυλούσες χρόνια

Ίσως μια μέρα κυριαρχήσουν οι σκιές 

μα βάλτο καλά στο νου σου

ο ήλιος είναι φονιάς 

και θα τον βρεις απέναντι σου 

Φαίη Σουρή

Ελα

Έλα

έλα να ενωθούμε 

ότι αφορά τη ζωη μας να μοιραστούμε

Αχ έλα!

ένα ωραίο κόσμο να φτιάξουμε 

για μας και τα παιδιά μας 

να πραγματοποιήσουμε εδώ τα όνειρα μας

Αχ έλα!

εγώ και συ να αγκαλιαστούμε 

σαν φίλοι και οι δύο μαζί 

να πορευτούμε

Έλα σου λέω ήρθε η ώρα 

το σκοτάδι να λάμψει 

ο ήλιος από μέσα μας να ανάψει

Αχ έλα!

έλα κοντά μου 

να νιώσεις την καρδιά μου 

χίλιοι οι λόγοι που μας ενώνουν 

και μόνο λίγοι αυτού που μας πληγώνουν

Έλα σε μένα 

να 'ρθω και γω σε σένα 

τίποτα μην μας χωρίσει 

αφου η μητέρα γη

όλους μας έχει αγαπήσει 

Έλα σου λέω ήρθε η ώρα 

το σκοτάδι να λάμψει 

ο ήλιος από μέσα μας να ανάψει

Έλα

Έλα

Κάτω από όλα τα αστέρια του ουρανού 

εγώ και συ είμαστε άνθρωποι με νου

Έλα σου λέω ήρθε η ώρα 

το σκοτάδι να λάμψει 

ο ήλιος από μέσα μας να ανάψει

Φαιη Σουρη

Μια καρδιά ελευθερωμενη

Μια καρδιά είναι στα στήθια 

μια καρδιά φυλακισμένη 

που αιώνες τώρα χτυπιέται 

και κρατιέται αλυσοδεμένη

Στην προκυμαία έρχονται οι καπετάνιοι 

μα δεν την ελευθερώνουν 

σύννεφα πυκνά και ομίχλη  

αέρινες και βροντές την περικυκλώνουν

Μα τίποτα κρυφό δε μένει 

από την μια και μοναδική αλήθεια 

ένας νέος Τοξότης ελαβωσε 

της σκοτεινιάς τα μύχια

Και σαλπαρανε μαζί 

για ταξίδι άγνωστο 

μα όπου και να πάνε αυτοί 

θα γίνεται παράδεισος

Φαίη Σουρή

Εύχομαι

Η Ανάσταση του Κυρίου δίνει ελπίδα στον κόσμο και γεμίζει φώς τις ψυχές μας. Εύχομαι η ανθρωπότητα να αναστήσει μέσα της την αρετή και την ηθική που χρειάζεται αυτός ο κόσμος για να γίνει πιο όμορφος και πιο δίκαιος. Εύχομαι να είμαστε γέροι και δυνατοί για να ζούμε κάθε στιγμή το θαύμα της ζωής. Να θανατώνουμε μέσα μας τον φόβο και τα αρνητικά συναισθήματα για να ανθίζει η πραγματική υπόσταση μας! Χριστός Ανέστη!

Φαίη Σουρή

Τι αξίζει πιο πολύ

Αν με ρωτάς τι αξίζει πιο πολύ, θα σου πω η ελευθερία. Αν με ρωτάς γιατί επέλεξα αυτή τη λέξη και όχι κάποια άλλη θα σου πω ότι και ο ήλιος ανατέλλει και δύει κάθε μέρα, είναι όμως ελεύθερος να το κάνει. Έτσι είναι ο ήλιος και μεις πως να το κάνουμε γεννιόμαστε ελεύθεροι, πεθαίνουμε ελεύθεροι, αλλά δυστυχώς δεν ζούμε ελεύθεροι. Τι γίνεται με αυτό τον τόσο δα χρόνο που μας ανοίκει; Τελικά καταλήγω πως ίσως αυτό που φοβάται ο άνθρωπος να μην είναι η δύση ή η ανατολή του ηλίου αλλά να είναι το τι θα κάνει από την ανατολή μέχρι τη δύση. Όλα είναι χρόνος. Μπορεί μέσα στο χρόνο αυτό να ζήσει ένα ον ως ελεύθερος άνθρωπος; Μπορεί, όταν ακολουθεί την ηθική παρά το συμφέρον. Μπορεί, όταν φυτεύει για την ερχόμενη γενιά ένα καρποφόρο δέντρο. Μπορεί, όταν κάνει τα όνειρα ζωή και τη ζωή μια ηλιόλουστη μέρα. Μπορεί, όταν ενώ ξέρει τους φόβους του επιλέγει να πολεμά και να συνεχίζει. Μπορείς, όσο και αν ο φόβος σου παρέλυσε το νου, ο νους τρέφεται με ότι του δώσεις Εσύ!

Φαίη Σουρή