Πάσχουμε ως κοινωνία από έλλειψη κατανόησης. Βιαζόμαστε να ασκήσουμε κριτική και εκείνη την ώρα που δείχνουμε με το δάχτυλο, ο εαυτούλης μας χαίρεται. Και χαίρεαι γιατί μειώνοντας τον άλλον για λίγο αισθάνεται ότι ανεβαίνει αυτός. Αυτός ο μικρός εαυτός που σαν φίδι κουλουριασμένο στη γωνία του, ψάχνει να βρει το λάθος του άλλου και να κρυφογέλασει τάχατις διότι δεν είναι στο ίδιος σημείο με σένα, με μένα, με εκείνον. Τάχατις για λίγο η φαντασιοπληξία μας οδηγεί στο να μην προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, αλλά να παραμένουμε στάσιμοι και μικρά ανθρωπάκια. Βιαζόμαστε λοιπόν να κρίνουμε γιατί δεν θρέψαμε μέσα μας την υπομονή να δούμε αν αυτός που έχουμε απέναντι μας όντως σφάλλει. Δεν έχουμε χρόνο για να καταλάβουμε τον άλλον, αλλά σηκώνουμε τη ματιά μας για να τον πετροβολήσει με την κριτική μας. Το φάρμακο της κοινωνίας που νοσεί είναι η αγάπη και η κατανόηση. Σου δείχνω το λάθος σου με σκοπό να σε βοηθήσω να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και να ξεφορτωθείς αυτό που σε ασχημίζει. Κατανοώ ότι κάποιος πόνος σε έκανε αδύναμο και στράφηκες στον κακό σου εαυτό, στην κακή αυτή συμπεριφορά. Κατανοώ πως άνθρωπος σημαίνει ένα ον υπό εξέλιξη, για αυτό και δεν είσαι τέλειος, όπως κι εγώ. Μα μπορούμε να ολοκληρωθούμε ως κοινωνία αν καθημερινά δείχνουμε περισσότερη κατανόηση και λιγότερη κριτική.
Φαίη Σουρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου