Ήταν τόσο δυνατό αυτό το βλέμμα, που χάθηκα μέσα στη θάλασσα του φόβου σου. Ήθελα μονάχα να σου πω όλα καλά θα πάνε, όμως πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου και το στομάχι έγινε κόμπος. Τίποτα δεν είπα, μονάχα προσπάθησα να κάνω ένα μορφασμό, κάτι σαν γέλιο. Στο βάθος ήξερες όμως την αλήθεια και γω φοβόμουν... έσκυψα τα μάτια και άφησα τη στιγμή να γλυστρήσει μέσα από τα χέρια μου. Γιατί γίνεται πάντα έτσι, γιατί ο φόβος να είναι τα δεσμά του ανθρώπου. Ποιός δαίμονας έσπειρε στα κεφάλια μας αυτό το αναρριχόμενο φυτό του φόβου και παραλύει τη δύναμη μας. Α όχι πια φώναξα μέσα μου. Σήκωσα τα μάτια μου και προς έκπληξη όλων σε φίλησα. Πάγωσες... Για τους άλλους ούτε που θυμάμαι, ούτε που νοιάστηκα. Σου χαμογέλασα και γύρισα την πλάτη προς την έξοδο. Δεν ήταν το φίλι το θέμα ήταν ότι για μια στιγμή και μόνο απάντησα στο φόβο... Βούληση! Και το αναρριχόμενο φυτό από τότε άρχισε να κόβεται, μέχρι να βρω τη ρίζα και να την ξεριζώσω. Όσο για σένα, ήξερα ότι δε θα κάνεις κίνηση γιατί όσο και να με θες το αναρριχόμενο φυτό σου ακόμα δε σ' αφήνει, δεν μπορείς να φανταστείς μια εικόνα χωρίς αυτό, σε έχει καταπιεί τόσο πολύ που πιστεύεις ότι φόβος και άνθρωπος είναι ένα. Θα θυμάσαι όμως αυτό το φίλι, αυτή τη στιγμή που βγήκα από τη θάλασσα σου χωρίς να βρέχτω... Και συ όσο και αν ψάξεις τι ήταν αυτό το φιλί ποτέ σου δε θα βρεις την απάντηση γιατί το ερώτημα δεν είναι γιατί σε φίλησα αλλά που βρήκα τη δύναμη να το κάνω. Βούληση!
Φαίη Σουρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου