Τόσοι άνθρωποι στάθηκαν δίπλα μου και όλοι κάτι ήθελαν να πάρουν, άλλος είχε χτίσει το όνειρο του με πολύ τέχνη και έψαχνε μαριονέτα, άλλος ζούσε στη σφαίρα της οικογένειας όπου όλοι και όλα ήταν προδιαγεγραμμένα σύμφωνα με την πρώτυπη δική του οικογένεια, άλλος πέθαινε από υποτιθέμενο έρωτα και φορούσε τη μάσκα της αδιαφορίας χωρίς επιτυχία, και ας μη μιλήσουμε για τα αρπακτικά της σάρκας που βαφτίζουν μια πράξη ως συνουσία χωρίς οι ίδιοι να έδωσαν τίποτε ουσιαστικό σ' αυτήν, ή για τα άνανδρα κοκόρια που έχουν σταθεί μπρος στον καθρέφτη τους και μοιράζουν κάλπικες υποσχέσεις. Και να που εμφανίστηκε εκείνος, αυτός που μ' αγαπούσε γιατί η ίδια η αγάπη αφορούσε απόλυτα εμένα. Με αγαπούσε και δεν ντρέποταν να το πει ή να το δείξει, χωρίς εγωισμό, χωρίς δέσμευση, χωρίς να περιμένει κάτι ως αντάλλαγμα. Γιατί έτσι είναι η αγάπη ένα ελεύθερο πουλί που επιλέγει να πηγαίνει όπου πας και αν κάνεις πως τη φυλακίζεις, χάνεται για πάντα.
~Φαίη Σουρή~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου