Σαν ήμουνα παιδί γυρνούσα με την καρδιά μου καθάρια απο τα αγκάθια του μίσους και του εγωισμού...

Μεγαλώνοντας έπαψα να τρέχω και άρχισα να περπατώ βήματα...σκεπτική... βήματα...επεξεργασμένα βήματα...γέμιζα το καλάθι μου συναισθήματα... εμπειρίες και βιώματα... συναντούσα ανθρώπους που με μαχαίρωσαν... ανθρώπους που με πλήγωσαν και ανθρώπους που μου έλεγαν ψέματα...ο δρόμος ανήφορο και γω άγγιξα τον εγωισμό...προσκύνησα το ψέμα...και αδικήσα...όπως κάνουν όλοι...
Μα δεν ήταν επιλογή μου όλο αυτό...η κοινωνία, η δύναμη των πολλών με έφερε,με έκανε,μου έμαθε...Ίσως και να δικαιολογώ τον εαυτό μου...Ίσως...

Τώρα το μόνο που θέλω είναι να ξαναθυμηθώ πως είναι να τρέχεις πάλι...πως είναι η ανεμελιά πως είναι η απόλυτη καλοσύνη και η αγνότητα... να ξαναθυμηθώ την αρχή και ας μείνω εκεί... στην αφετηρία...γιατί όσο μακριά και αν έφτασα αυτά τα χρόνια, η αρχή μου, είναι η αλήθεια μου...

~Φαίη Σουρή~

f.i.souri2014@gmail.com
εκφράσου ψυχή μου